Vele jaren had ik het verlangen om te stoppen met roken. Het roken, de verslaving er aan, stonden naar mijn gevoel tussen God en mij in. Er was altijd iets wat de weg tot God belemmerde. Hoe vaak ik gebeden heb om Gods hulp, hardop, in stilte, diep geworteld verlangen. Geen idee maar ontelbaar voor mijn gevoel en telkens weer leek de hemel van koper. Ondoordringbaar, God leek wel doof voor mijn gebeden.

Wist Hij dan niet hoe belangrijk Zijn hulp was? Zou Zijn hulp dan niet een teken zijn dat Hij ook voor mij gestorven is? Dat het evangelie ook voor mij bedoeld is? Ben ik wel goed genoeg voor God? En ga zo maar door, allemaal vragen die door je hoofd gaan. Niet de twijfel over het bestaan van God maar of Hij er ook voor mij is. Vele conferenties bezocht, hoe vaak ik niet naar voren was gegaan voor gebed. Ieder ander leek wel gezien door God, behalve ik. Was ik niet goed genoeg? Wat deed ik verkeerd?

Mijn gebrek aan vertrouwen in God zorgde er voor dat ik steeds verder af kwam met als gevolg dat ik uiteindelijk niet meer naar de kerk ging, dit zal in 2016 het geval geweest zijn, en God compleet los liet. Wat een gelukt dat Hij mij niet los liet!!  

Het punt dat God mij niet los liet resulteerde in het feit dat een paar jaar later er toch weer wat gaat kriebelen en het verlangen komt om God toch weer te gaan zoeken. Helaas kwam toen corona om de hoek kijken en werd het lastig om met al die maatregelen weer naar de diensten te gaan. Daarbij kwam ook nog de verhuizing naar een andere gemeente en was de kerk die ik eerder bezocht geen optie meer. Na eerst een andere kerk bezocht te hebben kwam ik terecht bij de kerk waar ik nu lid van ben, dit was in september van 2022.

Geweldig natuurlijk maar ik was nog steeds verslaafd aan het roken en dit blokkeerde nog steeds de weg tot God. Oh ja, ik geloofde nog steeds in het evangelie, dat wel. Maar het drama was nog niet compleet.

Het drama kwam tot een hoogtepunt in december van het jaar 2022. Zeven december belande ik voor een week in het ziekenhuis in verband met een flink hart infarct met hartfalen tot gevolg. De schrik zat er zo enorm in dat ik nadat ik uit het ziekenhuis werd ontslagen ik volledig genezen was van het roken.

Nu drie maanden verder en nog steeds gestopt. Toen ik terug dacht aan het gemak waarmee het stoppen is gegaan kwam eigenlijk het besef dat ik dit nooit maar dan ook nooit op eigen kracht had kunnen doen. Als je een jaar geleden tegen mijn gezegd zou hebben dat ik moet stoppen met roken zou mijn verzet meer dan maximaal zijn en de ander kant op gaan rennen.

God had echter een ander plan. Op Zijn moment, het juiste moment, was Hij er voor mij en is Hij het geweest die mij heeft geholpen om het roken te laten. Deze eer komt Hem en Hem alleen toe. Niet ik maar de Here God heeft alle eer en mijn grote dank. Mijn verlangen is dan ook om Hem groot te maken op elke manier die voor mij mogelijk is.

Dus als je gebed niet direct verhoort word of lijkt de hemel van koper en lijkt het of God jou niet zit of hoort. Weet dan dat juist Hij degene is die jou ziet en naar jou omkijkt. Maar alles gebeurt op Zijn tijd en niet op ons commando of vraag. Gebed is mooi, een gesprek met onze Vader. Het is echter geen automaat waar je een muntje ingooit en er een vervulde wens uitkomt. Het is veel meer dan dat. Het is de basis van een echte relatie met onze Vader. God ziet echt naar jou om!!

Amen